او اهل گریه بود و دو چشم نجیب داشت            با نام مجتبایی اش انسی عجیب داشت

او هم کریم بود و به هنگام بخـشـشش            رزق یتیم و سائل و مسکین به جیب داشت

آری تـمـام اهـل مـقــاتــل نـوشـتـه‌انـد            دشمن هم از عنایت و لطفش نصیب داشت

مثل حسن حـرم به مزارش وفـا نکرد            دیدم که صحن خاکی و قبری غریب داشت

دستم به سمت چاک گریبان خویش رفت            وقتی که نام او به لبش عندلیب داشت

او دست خاک زلف پریشان خود نداد            بالا سرش به جای سنان او طبیب داشت

وقتی که زهر پا به روی سینه‌اش گذاشت            فرزند او به روی لب امن یجیب داشت

ابن الـرضـای سـوم این خـانـواده هـم            مرثـیه‌ای شبیه به یابن الشبـیب داشت

خاکی شده است صورت گلدسته‌های او            یعنی که میل روضۀ خدالتریب داشت